Początek Zakonu Karmelitańskiego owiany jest tajemnicą. Zakon Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel nie ma swojego założyciela ani dokładnej daty powstania. Jego nazwa wiąże się z Górą Karmel, miejscem działalności proroka Eliasza, do którego postaci odwołali się pierwsi mnisi osiadli na tej górze

Zakon powstał w okresie wojen krzyżowych (XII/XIII w.). W pierwszych latach XIII w. pustelnicy otrzymali od patriarchy Jerozolimskiego Regułę życia, zatwierdzaną następnie przez kolejnych papieży. W drugiej połowie XIII w. pustelnicy karmelitańscy zostali zmuszeni przez najazdy Turków do przeniesienia się do Europy. To, co wówczas wydawało się końcem Zakonu, okazało się Bożym błogosławieństwem

W pierwszych trudnych latach w utrzymaniu się Zakonu w Europie pomogła Karmelitom Maryja; ukazała się ówczesnemu generałowi Zakonu, Szymonowi Stock, błagającemu Ją o ratunek dla karmelitów, i wskazując na jego szkaplerz obiecała swoją pomoc wszystkim, którzy go będą nosić. Był to przełomowy moment dla obecności Zakonu Karmelitańskiego w Kościele. Tym gestem Maryja ocaliła swój Zakon

Karmelici włączyli się w nurt nowo powstałych zakonów żebraczych. Oznaczało to, że do pierwotnego, kontemplacyjnego życia dołączyli obowiązki apostolskie

W XVI wieku Zakon został zreformowany przez św. Teresę z Avila. W wyniku jej działalności, przy pomocy św. Jana od Krzyża oraz Sługi Bożego o. Jéronimo Gracián od Matki Bożej, powstały dwa nowe Zakony: Sióstr Bosych NMP z Góry Karmel (1562) oraz Braci Bosych NMP z Góry Karmel (1568)